In het kort
Op deze gemoedelijke woon- en zorglocatie kent iedereen elkaar en heerst een hartelijke sfeer.
Kenmerken
36 bewoners, team van 60 collega’s op een missie
Modern pand, frisse kijk op wonen
Wensen en behoeften bewoner staan voorop
Wat maakt Subenhara 100% Subenhara?
Het eerste wat opvalt, is dat het een vrij modern pand is. Met een knusse en open uitstraling. Ruimtelijk. Veel licht. En een goede sfeer. Dat is waarom mensen – ongeacht hun zorgvraag – hier graag wonen. Ook fijn, is de kleinschaligheid. Er heerst een saamhorigheidsgevoel. Er lopen bij ons bovendien veel studenten rond die een stage volgen, dat geeft extra energie.
Hoe ervaren medewerkers de sfeer?
Ook zij vinden de kleinschaligheid prettig. De lijntjes zijn kort – je kunt makkelijk even sparren – en alle collega’s willen er samen iets van maken. Eén team, eén missie. Welke functie je ook hebt, we doen wat de bewoner vraagt. Als je daarvoor iets van een collega over moet pakken, so be it. We geloven in eigen regie, denken vanuit de bewoner. Dat staat op één. Mensen wonen op Subenhara en het is aan ons om ervoor te zorgen dat ze dat op de door hen gewenste manier kunnen. We kijken naar het individu. Ook als het op welzijn aankomt. Niet alles hoeft een groepsuitje te zijn. Als mevrouw Jansen graag ‘solo’ in Zevenaar wil shoppen, maken we dat mogelijk.
Klinkt goed! Niks meer te verbeteren dus?
We zoeken altijd naar manieren om de bewoner nog meer regie te geven. En om de omgeving – denk aan familie en vrienden – intensiever bij de bewoner te betrekken. Daar valt winst te behalen, want het zit toch een beetje in onze Nederlandse cultuur om ‘de zorgverantwoordelijkheid’ uit te besteden. Terwijl de omgeving juist een hele positieve bijdrage aan het leven van de bewoner kan leveren.
Wat is het mafste, meest ontroerende of inspirerende Subenhara verhaal?
In Coronatijd zat de locatie op slot. Dat was heftig. Er was een tent opgezet, zodat de familie via een microfoon toch met de bewoner kon spreken. De echtgenote van een bewoner kwam op raamvisite en ik stond naast hem om het gesprek te begeleiden. Toen dat emotioneel werd, gaf ik die meneer spontaan een knuffel. Dat zijn vrouw dat niet zelf kon doen, vond ik een ingewikkelde ervaring. Aan de ene kant was ik blij dat ik mijn medemenselijkheid kon tonen. Aan de andere kant voelde het een beetje ongemakkelijk. Waarom ik wel en zij niet?
